Natuurlijk ben ik niet alleen bezig met werk, school en gezonde voeding. Iedereen heeft een uitlaatklep nodig, ik dus ook. Iets waarin je al je energie kan steken, waarin je je frustraties kwijt kan en je even helemaal nergens aan hoeft te denken.
Het is misschien niet zo verrassend, want mijn uitlaatklep is sporten. Ik kom uit een familie waarin sporten heel normaal is. Een moeder die fanatiek was bij de gymnastiek en een vader die fanatiek was bij de voetbal. Dus zo begon ik ook. Van kleuter- naar peuter gym en zo door naar gewoon gymnastiek. Ik was vroeger niet lenig en ook echt niet de dunste. Ik neigde ook meer naar de forse kant, dan naar de dunne kant. Ik had helemaal geen atletische bouw, maar ondanks dat vond ik gymnastiek altijd superleuk. Gezellig radslagen maken en kunstjes doen met de trampoline. Natuurlijk had ik al wel in mijn achterhoofd zitten dat dit niet ‘mijn’ sport zou zijn. Zo begon ik met mij te oriënteren in verschillende sporten.Mijn beste vriendin zat op ballet, dus ik ging dit ook doen.
Daar stond ik dan, in mijn ballet rokje, balletschoenen en met mijn brede bouw tussen alle dunne en lenige meiden. Ballet was niet voor mij weggelegd, raar hè?!
Nadat ik een jaar lang aan ballet had gedaan en een uitvoering van Puk van de Petteflet had uitgevoerd, was mijn ballet carrière klaar. Tijd voor iets anders.
Mijn twee oudste zussen waren begonnen met voetbal. Genoeg redenen om hier ook mee beginnen. Ik was toen negen jaar oud en zat nog steeds op gymnastiek. Toen ik begon met voetbal was dit voor meiden nog niet echt een ding. Meiden voetballen namelijk niet. Dat is nu, aangezien de vrouwen Europees Kampioen zijn geworden, gelukkig heel anders. Voetbal is ook voor meiden! Ik begon met voetballen in een jongensteam bij W.Y.C. in de Wijk. Er waren nog geen meidenteams. Twee jaar lang speelde ik samen met jongens, waar je elke training + wedstrijd weer van hoorde hoe slecht je als meisje je was, maar bij het maken van een doelpunt je de held van de dag was. #Jongenslogica
Gelukkig groeide vrouwenvoetbal snel en kwam er toen ik elf jaar oud was een meidenteam bij de club van mijn vader: FC Meppel.
Zonder twijfel heb ik mij over laten schrijven naar deze vereniging. Ik begon in de meisjes D, mocht vaak meedoen met de meisjes C, vervolgens kwam ik zelf in de C’s met mijn eigen team en mocht ik soms weer meedoen met de meisjes B. Volgens mij had ik mijn passie gevonden. Deze passie bestond niet alleen uit voetbal. Nee, deze passie bestond ook aan soms deelnemen aan hardloop (obstakel) wedstrijden en uit skiën. Ik deed eindelijk een aantal sporten waarin ik best goed was. Dit was ook een reden dat ik al snel stopte met gymnastiek en ik mij volledig ging focussen op voetbal. Toen ik in de meisjes B zat hebben wij zelfs nog hoofdklasse gespeeld. Ik begon als MID-speler, vervolgens stond ik vaak voor en ik eindige als verdediger rechtsachter. Nadat ik bij FC Meppel niet naar dames 1 mocht, ben ik bij V.V. Staphorst gaan voetballen in Dames 1. Na zes jaar lang te hebben gevoetbald bij mijn clubbie, koos ik toch voor een nieuwe uitdaging. Een uitdaging waarvan ik nooit spijt van heb gehad. Mijn oudste zus speelde in dit team en zij hadden nog spelers nodig. Dit was voor mij een goede reden om toch die overstap te maken naar een andere vereniging. Naast mijn zes jaar bij FC Meppel deed ik steeds vaker mee aan hardlopen wedstrijden en obstakel runs. Ook was ik elk jaar in de voorjaarsvakantie te vinden in Oostenrijk op mijn ski's.
Toen ik begon bij Staphorst, woonde ik al in Groningen. Ik begon namelijk aan mijn HBO-studie Sportkunde. Elke woensdag ging ik op en neer met de trein van Groningen naar Staphorst voor trainen en elke zaterdag speelde ik een wedstrijd. Langzamerhand vond ik mijn weg in dit team en na de winterstop begon ik echt lekker te gaan voetballen. Er was alleen een probleem, het op en neer reizen ging mij steeds meer tegenzitten. Ook begon ik ‘teamsport’ steeds minder leuk te vinden. Het gaf mij te veel druk en stress, het was niet mijn uitlaatklep meer…
Ik twijfelde enorm of ik dit, het op en neer reizen en het stressen, nog een jaar wilde gaan doen. Er was maar een manier om hier achter te komen, namelijk door het gewoon te doen. Uiteindelijk heb ik in het seizoen 17/18 drie keer meegetraind en heb ik één wedstrijd gespeeld. Ik wilde dit niet meer…
Maar hoe lastig is het, als je al sinds je negende voetbalt, om het dan opeens niet meer te doen. Nou, dit was veel makkelijker dan ik dacht. Ik ben gestopt en wilde mij meer gaan focussen op fitness door mijn werk. Dit heb ik ook gedaan. Ik heb mijn fitness a instructrice certificaat gehaald in januari 2018 en ik ben nu in opleiding tot body pump instructrice. Opnieuw heb ik mijn nieuwe passie weer gevonden: fitness.
Ik heb nu minder druk, aangezien ik aan een individuele sport doe. Ik mag trainen wanneer ik wil, doe nu drie keer in de week de body pump, volg een keer in de week SH’Bam en ik loop daarna nog een tot twee keer in de week hard. Oftewel, ik heb een nieuwe uitlaatklep. Eentje die mij geen druk of stress geeft en eentje waar alleen ik verantwoordelijk voor ben. Ik ben er dit jaar achter gekomen dat je zo maar een nieuwe passie kan vinden, ook als je denkt dat je je passie al een keer gevonden hebt. Zonder dat je het door hebt start je weer een nieuw avontuur.
Reactie schrijven