Een week hiken door de Pyreneeën: wanneer je hoofd wel wil, maar je lichaam stop zegt

Vrijdag en zaterdag

Vrijdag vertrokken wij, allemaal verschillende lichtingen van Outdoor(O&A). Geen wilde koningsnacht en -dag voor ons dit jaar. Om 16:00 was het zover en reed de bus weg uit Groningen. Er zat een reis van rond de 22 uur op ons te wachten. Een busreis die door veel gezelligheid, wat spelletjes en Netflix snel voorbij was. 

Om 14:00 kwamen wij de volgende dag, zaterdag, aan in Niaux op de camping. Voor de eerstejaars, die een week lang gingen klimmen, betekende dit lekker de spullen uitpakken en tenten op zetten. Voor de rest betekende dit dat je je moest gaan klaarmaken voor de hikeweek. Het vullen van je Camelbak, je outdoor broek aan doen, schoenen omwisselen, nog even je eten goed organiseren en ga zo maar door. Om 15:00 zou er namelijk een bus komen die ons zou ophalen. Het duurde maar en duurde maar, maar de bus kwam gewoon niet. O, wacht! Dit is O&A, wat is er fout gegaan? Het verbaasde ons niet, jullie misschien wel, maar de bus was besteld voor 28 mei in plaats van 28 april. Wat een grap! Onze groep was verdeeld in drie groepen, dus elke groep werd een voor een gebracht naar het startpunt. Alleen was het startpunt niet zo om de hoek, maar een kleine 40 minuten rijden. 

Er waren dus drie groepen:

1. De Ketamingo's (vraag me niet waarom)

2. De kippenkillers (mijn team). De naam omdat er op het programma stond dat we kippen zouden gaan slachten, dit ging helaas door het slechte weer niet door...

3. Team Alfa. Ja met al die Alfa mannentjes kon het ook niet anders. 

Mijn groepje mocht als tweede vertrekken. We stapten het busje in en beetje bij beetje kreeg je door dat de hike-week echt ging beginnen! De bus reed steeds hoger en hoger en er kwamen meer en meer bergen tevoorschijn. Veel ook nog met sneeuw. En toen stopten we op een open plek, stapten we uit en reed het busje weg. Nu gaan we los! Het was inmiddels al 17:30, dus we moesten ook nog wel vaart maken tijdens de eerste hike. We kregen een kaart en een kompas en verder wisten wij waar wij waren en waar de plek van de bivak was. Tijd voor het schieten van de coördinaten en dan konden we gaan lopen. Het schieten van de coördinaten is iets wat je even moet doorhebben en dan is het bijna wel easy peasy. Na 5 meter liepen we al lekker in de sneeuw en zat er een klim aan te komen. Na een kleine 5 kilometer hiken door bos, sneeuw en zon, waren we dan op de plek van ons bivak. In tweetallen gingen we slapen vannacht. Tijd voor het opzetten van je tarpje, het maken van een latrine, het zoeken van hout en het maken van vuur. Toen vele uren later iedereen zijn tarp klaar had staan, er vuur was en de latrine eindelijk was gegraven konden we tevreden om het vuur heen zitten, genietend van ons eerste Bever maaltijdje. Ik voelde mezelf niet helemaal top fit, maar dat zal wel komen door de busreis dacht ik. Na het eten was het omkleden en de bivak zak in. Een kort nachtje tot rust komen om de volgende dag weer te kunnen knallen. 

Zondag

Na een barre nacht met enorme harde windvlagen werden we om 6:30 wakker gemaakt met de zin 'Kleed je snel om, want er is een super mooie zonsopgang!'

Ik ben nog nooit zo snel mijn bivakzak uitgerold als die zondagochtend. Snel stapte ik in mijn kisten en rende ik naar de rand van de berg. Adembenemend mooi was die zonsopgang... Ik heb even 2 minuten stilgestaan, even mijn moment gepakt om goed wakker te worden. Na die 2 minuten rust was het tijd om alle spullen weer op te ruimen, te ontbijten, om vervolgens om 8:00 te kunnen vertrekken.

Het eerste punt was: de rivier. Na een klein stukje lopen in de zon kwamen we aan bij de rivier, om daar je water te kunnen bijvullen met behulp van een aantal waterfilters. Nadat mijn groepje daar klaar mee was, was het aan ons de eer om als eerste te gaan vertrekken. We hadden 2 'pauzepunten' voordat we bij de plek van de bivak uit zouden komen. Er werden een aantal coördinaten geschoten, waarna wij om 11:00  konden vertrekken. Deze keer met de regenkleding al aan, aangezien er een bui aan zat te komen. 

Door het bos, de sneeuw en langs de rivier liepen we tot aan een klim. Een lange klim was het niet perse, wel was die best wel stijl. Na die klim stonden we allemaal boven aan de berg, te genieten van het uitzicht. Dit duurde niet lang, aangezien er veel mist was. Het laatste stuk, tot aan het eerste pauzepunt, werd lastig door de mist.Tijd om kop over kop te gaan schieten. De aantal coördinaten waren al geschoten, nu moest er een persoon een x aantal meter vooruitgaan lopen. Die persoon kreeg aan de hand van 'meer naar link of naar rechts'  te staan op de geschoten coördinaten. Vervolgens liep de hele groep naar die persoon en zo verder. Het was al aardig aan het regenen, gelukkig konden we bij de eerste stop schuilen in een klein hutje. Even pauze en toen gingen we weer door. Deze keer over een pad van een klein metertje breed met veel stenen en kleine stroompjes op de weg. Dit was echt een super mooi pad! Bij pauzepunt nummer twee had mijn groepje geen pauze, dus liepen we meteen door. Deze keer moesten we een beek gaan volgen. Lijkt heel makkelijk, maar na twee keer verkeerd te zijn gelopen, en dan ook best wel echt verkeerd, kwamen we veel te laat aan op de plek van de bivak. We hadden er 17 kilometer op zitten die dag en helemaal doorweekt was het de bedoeling om in vier-tallen een hoogte bivak te gaan bouwen. Weer voelde ik mij niet helemaal goed, maar hup we gaan door! Na veel moeilijkheid en gezeur, hadden we eindelijk onze bivak staan. Ik zelf was gewoon echt niet fit, mijn lichaam wilde niet meer. Dit was zo gek gevoel,  niet normaal.  Uiteindelijk mocht ik op eigen aanvraag om 22:00 als noodgeval in het busje terug naar de camping. Daar, na onderweg bijna een botsing te hebben gehad met wilde zwijnen, ontvingen de eerstejaars mij heel fijn. Op bijna aandringen van de eerstejaars ben ik gaan douchen en in een tent gaan liggen. Met de hoop dat ik de volgende avond, maandagavond, terug zou kunnen naar de groep.

Maandag

Ik kan nooit uitslapen, vaak ben ik om 8:00 klaarwakker. Dus als ik om 9:30 wakker wordt en niets heb gehoord van de eerstejaars die om 9:00 vertrokken, zeigt dat wel genoeg over hoe vermoeid ik was. Optimistisch stapte ik de tent uit. Tijd om te gaan ontbijten. Dit bleef bij een kopje kippen soep en water met een vitamine pil. Het lukte mij gewoon niet om te eten. Nou, dan ging ik maar wat kleren laten drogen, aangezien buiten de zon wel een beetje scheen. Maakte ik mijn regenhoes, waar de vorige dag het touwtje van was geknapt, en deelde ik mijn rugzak opnieuw in. Na een voor mij, best wel productieve ochtend, besloot ik om 11:30 maar weer even wat te proberen te eten. Een banaan en mijn pakje met hardcracks zou wel lukken dacht ik. Ook kickte de moeheid er weer in. Dus met mijn Ipad en eten dook ik de tent weer in. Eten ging bijna niet en na 1 aflevering viel ik weer in slaap. Zo ging het de hele dag door. 30 minuten uit de tent en toen weer moeten slapen. Om 19:00 waren de eerstejaars er weer en een docent met de instructeur. Ik moest met hun mee, lekker in een warm bedje. Na met wat moeite drie sneetjes stokbrood op te hebben gegeten lag ik om 20:00 weer in bed. Het zat er niet in om al weer terug te gaan naar de groep. #balen

Dinsdag

Vandaag moest ik mee met de eerstjaars. Zij gingen in een mooi gebied klimmen en dan was ik de hele dag buiten. Hopelijk zou dat helpen en kon ik dan in de avond echt weer terug naar de groep. Om 7:00 zaten we aan het ontbijt en om 8:00 vertrokken we vanaf de camping. Het zou een reis van 2 uur lang worden. 2 uur gaan echt snel als je lekker kan slapen, zelfs in een bus. Rond 10:00 kwamen we aan bij het klimgebied van die dag. De zon scheen een beetje en het was ook niet al te koud. Ik voelde me oprecht wat beter en zag mijzelf in de avond wel weer naar de groep gaan. Nou, dat werd toch even anders. Eten lukte namelijk nog steeds niet goed. Als eten niet lukt, dan is actief bewegen ook al echt wel moeilijk. Tamar lag weer lekker te slapen en te chillen op de rots de hele dag. Het meer en meer balen kwam snel naar voren. Ik wist tijdens de terugreis dat ik niet in staat zou zijn om weer terug te gaan naar de groep. En hiervan baalde ik enorm. Helemaal toen bleek dat ik dan pas donderdag zou kunnen aansluiten, aangezien er woensdag geen aansluitpunt was. Ik kon het toen niet mooier maken dan het was, dus in de avond ging ik weer mee naar het warme huisje. Weer vroeg mijn bed in en dubbel zoveel hopen dat ik mij woensdag beter zou gaan voelen, zodat ik donderdag echt terug zou kunnen voor de laatste dag.

Woensdag

Ik werd wakker en voelde mij echt niet goed. Het enige wat ik nu kon doen is echt optimistich blijven. En jeetje, wat heeft dat geholpen. De eerstejaars gingen in een gebied klimmen waar je ook ontzettend mooi kon wandelen. Door de ochtend heen ging ik mij steeds wat beter voelen en kon ik zelf op avontuur. Ik heb die dag 3 uur zitten wandelen en wat was dat heerlijk! Door mooie bossen heen, allemaal oude huisjes langs een pad, om uiteindelijk bij het eindpunt van de rots aan te komen met een uitzicht waar je u tegen zegt! Het was vandaag echt heel mooi weer en op de top van de berg heb ik toch zitten te genieten. Wat een geluksmoment, echt waar! Rond 14:00 was ik weer terug bij de klimmers en heb ik daar tot 17:00 mijn rust gepakt. Zo'n ochtendje wandelen was toch wel even zwaar merkte ik. In de avond ben ik bij de eerstejaars gebleven. Daar hebben we gezellige en leuke gesprekken gehad in de avond. Wat een top groep is dat. Ik voelde mij echt stukken beter, dus ik kon niet wachten om de volgende dag naar de groep te gaan.

Donderdag

Het had de hele nacht geregend en het zou ook de hele dag gaan regenen. De klimhal was voor een andere groep gereserveerd, dus de eerstejaars moesten vandaag technieken gaan oefenen in de kooktent op de camping. Er werden touwknopen geleerd en verschillende ombouwtechnieken aangeleerd of herhaald. Rond 13:00 kwam mijn busje aanrijden en mocht ik eindelijk weer mee. Ik was best zenuwachtig om weer terug te gaan. De groep had het echt wel zwaar gehad en had geen idee hoe zij zich allemaal voelde en hoe zij zich zouden voelen dat ik er weer was. Ik was zondag best snel en abrupt vertrokken, waardoor ik dacht dat veel mensen het idee zouden hebben gehad dat ik het zo maar had opgegeven. Iets wat ik nooit zou dan, maar ik begreep best dat het voor de groep best zo zou kunnen voelen. 

Aangekomen was de groep gelukkig best blij dat ik er weer was. Er stond geen hike meer op het programma, alleen maar hout hakken, de groepsbivak bouwen en een aantal clinics. In de avond kregen we als verrassing wat fruit, worst, een soepje en aardappelen die je kon maken. Het was een mooie laatste avond. Het was even zwaar om terug te zijn, omdat je verhalen hoorde die echt heel vet zijn, maar waar je zelf niet bij was. Maar ondanks dat, was ik ook weer aan het genieten dat ik terug was. In de avond allemaal lekker slapen, om de laatste dag een beetje top in te gaan.

Ik had zelf niet meer gedoucht sinds zondag, ook had ik nog niet echt meer normaal gegeten. Dit had ik express gedaan zodat ik enorm zou genieten van een douche na een week vies zijn. Ook zou ik enorm gaan genieten van vers avondeten. En dat kon ik dan samen met de groep doen. En dit was echt geweldig. Na een lange tijd weer onder een warme douche staan #genieten. Na een week weer normaal avondeten met vlees en rode wijn #genieten. De hikeweek dit jaar had als thema: muziek. Elke groepje moest een eigen liedje maken, Deze drie nummers werden tijdens het avondeten gepresenteerd in de hikemusical. Het waren allemaal super toffe en grappige nummers!

Met een volle buik en wat wijn vertrokken we om 18:30 met de bus op weg naar huis. Wel met een stop om 20:00, voor de twee minuten stilte natuurlijk. De chauffeur had het tempo er enorm inzitten, want om 13:45 was ik afgezet in Zwolle en reed ik met mijn vader weer terug naar thuis thuis.