6 dagen genieten was het plan. Elke dag surfen, chillen in de zon en genieten van de Marokkaanse cultuur. Dit veranderde al snel in het rondgaan van een bacterie in het dorp, overgeven,
omde5minuten naar de wc gaan, weinig surfen en dit eindigde met een blauwe kont... Welkom in Afrika!
The plan was to enjoy for 6 days. Surfing every day, chilling beneath the sun and enjoy the Marocco culture. Well, this plan changed fast. Starting with a bacteria in the village, throwing
up, having to go to the toilet every 5 minutes, less surfing and a ending with a blue ass... Welcome in Africa!
Zaterdag om 7:30 vertrok ik met
mijn drie awesome collega’s vanaf Eindhoven naar Marrakech. Alle vier waren we er helemaal klaar voor. Klaar om te gaan genieten van zon, surfen en nietsdoen.Surfen? Ja, madame geeft surfen nog
een tweede poging. Sommigen van jullie weten dat mijn surf poging op Texel een totally fail was. Maar het idee van surfen geeft mijn zo’n kick, dat ik dit eentweede kans wilde
geven.
In de middag kwamen we aan in
Taghazout. Het dorp waar we deze week zouden verblijven. Enorm enothousiast werden we ontvangen door Emma, de host van het hostel. Meteen werden we naar onze kamer begeleid en kregen we een
rondleiding in het hostel. Ook werden de andere werknemers voorgesteld. Meteen hing er al een gezellige sfeer! De staff van het hostel kwam overal vandaan. Australië, Denemarken en zelfs uit
Nederland. Het was een lange reisdag geweest, dus na het heerlijke avondeten kroop ik mijn bed in om me helemaal op te laden voor de eerste surfdag.
Met de wekker om 8:30 en het
ontbijt om 9:00 werden we allemaal heerlijk wakker in het mooie Marokko. Genietend van het ontbijt werd het programma van de dag doorgenomen. Eerst surfen, dan een lunch, wat freetime,
gevolgd door surf theorie en daarna alweer lekker eten. Eerlijk gezegd was ik best zenuwachtig om te gaan surfen, want ja: the last time I sucked at it. Wel had ik een helder moment gehad
afgelopen zomer, waardoor ik besloot niet mijn rechter-, maar mijn linkerbeen voor te zetten.
Na wat basistechniek op het
strand was het dan toch echt eindelijk tijd om het water in te gaan. Na 3 mislukte pogingen, kreeg ik als perfecionist natuurlijk meteen flashbacks naar het surfen op Texel afgelopen juni.
Super dom, want dit was gewoon weer de ‘eerste’ keer. En alsof het zo had moeten zijn, madame kon de volgende pogingen echt even op haar plank staan. Alles wat op Texel niet lukte, van het
pakken van een golf, naar het staan op een plank, lukte nu opeens allemaal wel. De 2 uur vlogen voorbij en het was tijd om te gaan genieten van de lunch.
Bij aankomst was ons al verteld dat
er door de werkzaamheden in het dorp (opstijgen van het stof) een bepaalde bacterie rondging, waardoor er 80% van de gasten ziek was geworden. Het zag er helaas zo uit dat dit ook onze toekomst
was. Een van de collega’s voelde zich niet helemaal opper de top en na het avondeten is ze ook het bed in gegaan. Gevolgd door een hele nacht overgeven en rennen naar de wc. Ook de andere collega
voelde zich niet helemaal topfit.
Dag twee surfen startte in mijn
groep meteen al met drie mensen minder. Veel gasten hadden de bacterie gekregen en lagen allemaal ziek op bed. Ik was zelf ook wel misselijk en had enorm last van mijn buik. Maar ik dacht dat dit
meer kwam door de korte nacht en het overgeven van mijn collega. Dus optimistisch gingen we door en had ik echt een hele goeie tweede surfdag. Ik stond voor mijn gevoel oneindig lang op het
surfbord en was mijn techniek echt aan het verbeteren. Er stroomde een hoeveelheid energie door mijn lichaam waar ik op dit moment u tegen kan zeggen. Voordat ik het wist was de les alweer
voorbij. Deze keer hadden we besloten ergens anders te gaan lunchen. Er was namelijk een echt ‘Motivatingtam’ tentje in het dorp waar je je eigen vegan bowl kon samenstellen. Helaas ging ik mijn
buik bij terugkomst weer voelen en begonnen de sprintwedstrijdjes naar de wc om 5 minuten bij mij ook. Maar ondanks dat leek het mij wel een slim idee om wat te eten. Dus probeerde ik enorm te
genieten van mijn kunstwerk van een bowl.
Met daarna meteen chillen in bed. Laat
dat chillen maar weg trouwens, want ik was kapot. Ik kreeg enorme buikkrampen en wilde het liefst alleen maar slapen om de pijn te vergeten. Slapen ging niet zo makkelijk, aangezien ik echt om de 5
minuten naar de wc moest. Naar veel pijn, kramp en misselijkheid, had de bacterie mij ook echt te pakken en moest er een emmer naast mijn bed worden gezet. Want rennen naar de wc was niet meer het
enige probleem. Zelf was ik heel bang dat ik een vochttekort zou krijgen, aangezien ik letterlijk leeg liep aan beide kanten (sorry for the details). Ik kan oprecht zeggen dat die nacht, maandag op
dinsdag, de ergste nacht van mijn leven is geweest. Als ik mijn lichaam maar een beetje bewoog kwamen de buikkrampen meteen, op mijn zij liggen kon niet en slapen ook niet omdat ik of een emmer of
een wc nodig had. Dit was echt een nacht afzien.
Na veel rust en slapen begon ik in
de middag weer wat te leven. De bacterie zou ook +/- 24 uur duren was er verteld. Uiteindelijk kon ik in de avond weer wat normaal eten en wist ik zeker dat ik woensdag weer mee kon
doen!
Woensdag was het tijd voor een rustdag.
Geen surfen maar genieten in Paradise Valley. Een uurtje rijden vanaf ons dorp, een half uurtje wandelen en je bevond je in een magisch wereldje van palmbomen, helderblauw water en gebergte. Tijd om
te ontspannen en om te gaan clifdiven. Ik heb nog nooit gedaan aan clifdiven, maar dat wilde ik zeker wel gaan doen. Liever spijt van de dingen die ik wel doe,dan van de dingen die ik niet heb
gedaan.
Toen we aankwamen bij het water
waar je kon clifdiven was er de keuze tussen drie opties van lagen. Springen van 3 meter, springen van 8 meter en springen van 13 meter hoogte. Al snel hadden we met wat mensen van het hostel de
keuze gemaakt om te gaan springen van 8 meter hoogte.
Daar stond ik dan, op 8 meter
hoogte kijkend naar het water en mijn mind dach: *&%##!. Het was zo hoog en ik vond het zo spannend. Een tijdje heb ik voorovergebogen gestaan en kijkend naar het water. Toen schreeuwde en
dacht ik op hetzelfde moment ‘FACK IT’ en ben ik gesprongen. En holy moly wat is dat raar!!! Het is zo onnatuurlijk om van zo hoog te springen dat je lichaam alleen maar aan het schreewen is dat
je moet stoppen en het niet moet doen. Maar tijdens zo sprong kan je dan niet zoveel meer. Echt heel gek. Maar ja, ik zou Tamar niet zijn als dit niet goed zou gaan, want ik keek naar beneden.
Hierdoor hield ik mijn lichaam niet recht en landde ik hard op mijn kont en stuitje op het water. Door de adrealine heen was het nog steeds pijnlijk. Snel zwom ik naar de kant om van de rush en
de pijn normaal adem te kunnen halen. Dit zou zeker blauw en pijnlijk worden. En dat werd het ook, snel! Ik kon niet meer zonder pijn zitten en mijn billen en de achterkant van mijn benen zijn
helemaal blauw. Een geweldig souvernir heb ik meegenomen van mijn eerste avontuur clifdiven. De pijn gaat nog wat worden als ik doorvlieg naar Azie haha.
Maar de dag was heerlijk. Warm
weer, verkoelend water en gezellige mensen.
Donderdag werd ik wakker en wist ik dat
dit mijn laatste dag alweer zou zijn... Het was een slechte nacht geweest, omdat ik tijdens het draaien in mijn slaap wakker werd van de pijn. Surfen kon ik helaas niet doen, maar foto’s maken van de
rest wel. Om 7:00uur in de ochtend moesten we klaar staan voor de ochtendsurf. Met een pijnlijke kont en nog steeds last van mijn buik stond ik op het strand van iedereen super toffe surf foto’s te
maken. Verder heb ik de hele dag vrijwel niets anders gedaan dan chillen. Ik was zo moe van de slapeloze nachten en de pijn dat ik heb genoten van Me,Netflix and I. In de avond heb ik de week goed
afgesloten met de groep en het spelletje Maffia, waarna ik mijn spullen heb gepakt, de wekker zette om 6:30 en lekker ging slapen.
Vandaag is het DE dag. Van Marokko
reiste ik naar Amsterdam om door te reizen naar Bangkok. Daar heb ik 1 overnachting en dan vlieg ik zondag door naar Vietnam, Hanoi. Aangekomen in Amsterdam had ik door de moeheid, pijn en ziekte
een echte mental breakdown en zat ik het niet meer zitten om door te reizen. Met tranen in mijn ogen kwam ik aan in de arrival hal e bij het ophalen van de bagage hoopte ik stiekem dat mijn
backpack er niet bij zat. Meteen heb ik daarna met mijn lieve vreindinnetje Marit gebeld en daarna met de liefste jonge van de wereld. Ik zat op 1,5 reizen van huis en wilde het liefst naar mijn
bed, huilen en niet meer wakker worden. Even alles vergeten. En toen ik mijzelf weer een beetje herpakt had kreeg ik een heel leuk bericht. Want ik heb de beste vrienden van de Wereld en reizen
ze speciaal van Meppel naar Amsterdam voor me om samen te eten!
Wat was het fijn om even met ze te
kletsen, een echte knuffel te krijgen en gewoon weer even te lachen. Love you guys! Ondertussen ben ik alweer bij bijna bij mijn gate voor mijn vlucht naar Moskou en vlieg ik vanuit daar door
naar Bangkok. De motivatie is er weer een beetje, ik heb te veel comfortfood gekocht bij de Albert Heijn voor onderweg en ik denk dat ik er dan nu echt klaar voor ben. Het spannendste avontuur
van mijn leven gaat nu van start. Niet nadenken, gewoon doen en genieten!
Xoxo
Tam
Reactie schrijven
Adinda Dantuma (vrijdag, 16 november 2018 22:09)
Heel veel plezier Tam!! Genietse meis volop!!
Liefs
Adinda ��
Mirjam (vrijdag, 16 november 2018 22:25)
Je kan het toppertje. Tot heel snel lieve zus. Ik hou van je en ben ondzettend trots.
Rob (zaterdag, 17 november 2018 00:30)
Zet hem op topper. Veel plezier!
Jan Willem (maandag, 19 november 2018 08:09)
Hoi Tamar,
Leuk blog, je bent een behoorlijke daredevil! Geniet er van met volle teugen en pas goed op jezelf.