De dagen hier in Azië vliegen voorbij en het denken over dingen waar je ook maar over kan denken gebeurd. Dat je gaat nadenken over dingen op een reis is logisch. Dat ik als Tamar ‘te’ veel
ganadenken had ik wel verwacht. Maar dat je gaat nadenken over ‘te’ veel, zelfs over punten waar je nog nooit zo over nagedacht hebt, denken over onnodige onderwerpen, dat had ik echt even niet zien
aankomen.
De laatste twee weken in Vietnam waren geweldig. Van een dagje relaxen op het strand in Nha Trang, naar the love place Dalat. Doordat er een Fransman naar Dalat was gekomen, ergens rond 1880, en
het weer heel westers vond, is hij gaan settelen. Hierdoor heeft Dalat allemaal Fransen kenmerken gekregen en behouden. Soms voelde het alsof ik in een westers land was door de enorm westerse
huizen. Door de Franse kenmerken is Dalat ook wel de ‘love’ stad van Vietnam en is dit overal terug te zien. We hebben namelijk een bezoekje gebracht aan de Valley of Love: een park in het teken
van de liefde met allemaal harten, zwaan boten etc. Na de valley of love ben ik nog doorgegaan naar de Crazy House. Een soort magisch/Efteling achtige architectuur. Dit was heel tof om te zien.
De volgende dag gingen we, Dieke, Estelle en ik, een tour rondom Dalat maken met een easyrider. Dit zijn motor taxi’s. Zij brengen je van plek naar plek en vertellen er wat over. We begonnen met
de uitleg over de Franse kenmerken en over waarom er allemaal Kassen te zien zijn. In 1990 kwam er namelijk een Nederlandse meneer naar Dalat en hij heeft alle verbouwtechnieken doorgegeven aan
de mensen hier. Dus overal waar je kijkt zie je kassen. Een lekker Nederlands uitzicht. Vervolgens stopten we bij een mooi vieuwingspoint, een koffie plantage, een tempel, een silk fabriek en een
wijn opslag. Dit was echt een geweldige, maar lange dag waar we enorm veel gezien hadden en geleerd. Tijdens zo’n rit op de scooter heb je heel veel tijd om te denken. Te veel tijd om te denken
over van alles en nog wat. Heb ik de juiste studie gekozen? Vind ik dit reizen wel leuk en ga zo maar door. Vooral als ik alleen ben met mijn gedachtes breekt er chaos uit in mijn hoofd en gaat
het denken maar door. Gelukkig was het een lange dag en waren we kapot, dus avondeten en het bed in.
De laatste dag in Dalat besloten Estelle en ik een bepaald meer te bezoeken en een waterval. Nog even wat beweging voordat we weer voor 5 uur de bus in zouden gaan richting Mui Ne. Heerlijk de
natuur snuiven en wat benen training.
Mui ne is de stad met heel veel stranden. Wij wilden dus heel hard gaan chillen op de stranden. Helaas is het strand omringd met te veel restorts en kost het heel veel moeite om het strand op te
komen. Bij elk restort werden we weer weggestuurd, alsof het strand van hun was. Eindelijk hebben we stiekem het strand kunnen betreden via een restort. Het strand stelden alleen erg teleur door de
drukte, de harde wind en de dure ligbedden. Binnen een half uur waren we weer weg en hebbben we de rest van de dag gechild bij het hostel. De volgende dag bezochten we nog de Red Sand Dune, voordat
we in de middag door zouden vertrekken naar Ho Chi Minh.
Naar het bezoek in Ho Chi Minh zag ik best wel tegenop wegens de drukte. Maar dit viel mij echt reuzen mee. De eerste dag hadden een sight seeinig dagje gepland en gingen we met de benenwagen van
plek naar plek. We begonnen bij het War Museum, alleen had niemand verwacht dat dit zo heftig en intens zou zijn. Alle foto’s uit die tijd van vermoorde mensen, zieke mensen etc. was echt heel
moeilijk en best emotioneel. Je leert tijdens zo’n bezoek meteen hoe wreed de oorlogen in Vietnam zijn geweest. Na dit bezoek waren we alle drie wel even down, maar na een heerlijke lunch konden we
er weer tegenaan en bezochten we de Notre Dame Cathedral, het stadshuis, het vergevingspaleis en wilden we nog na de Texaco Financial skybar. Maar toen we zagen wat we moesen betalen zijn we snel
omgedraaid en weer terug richting het hostel gelopen.
De volgende dag ging de wekker weer vroeg en waren we klaar voor de Mekong Delta tour. Deze viel echt heel erg tegen. De eerst stop was een real live Tell Shell show, waarna we met een boot naar
een eiland zouden worden gebracht. Hier kregen we wat thee om te proeven, waarna er meteen allerlei producten op tafel werden gegooid die we konden kopen. Na de theeproeverij gingen we naar de
coconut candy fabriek waar we ook weer van alles zouden kunnen kopen. De laatste stop was op een eiland waar we lunch zouden hebben. Dit eiland was helemaal op toerisme ingericht wat mij echt een
naar gevoel gaf. Super veel krokodillen bij elkaar in een hele kleine ruimte, gekke attraties en bozen gezichten van de locals. Ik was ook best opgelucht toen ik weer in de bus naar het hostel
zat. Vandaag was de laatste dag met z’n drieen. Estelle zou in de ochtend vroeg vertrekken naar de Filipijnen. Genieten van een heerlijk diner dus en met als aflsuiter drie taartjes bij een
bakkerij. Voor onze Limburgse chick geen vlaai, maar ik denk dat het principe hetzelfde was.
In de ochtend hadden Dieke en ik nog samen ontbijt, waarna we beiden een chill dag hadden. Ik ging naar de sportschool om de nieuwe bodypump uit te proberen. Vervolgens heb ik de hele dag bij een
rustige bakkerij gezeten en daar gechilld en mijn route van Cambodja een soort van gepland. Nu ik weer alleen ben ga ik weer over van alles nadenken. Mijn verjaardag komt ernaan en Kerst ook.
Waar vier ik dat en zijn daar dan veel mensen, zodat ik dit niet alleen vier? Ik hou er echt niet van om zoveel dagen van te voren te plannen, maar met kerst en Oud&Nieuw zijn alle hostels
overal snel volgeboekt, dus als je ergens wil slapen moet je wel.
Ik ging vroeg het bed in, aangezien mijn wekker zou gaan om 3:30. Ik had een vlucht van 6 uur naar Phu Quoc Island waar ik mijn laatse dagen in Vietnam zou gaan spenderen.
Na een hele moeizame ochtend waarin mijn taxi chauffeur ontvindbaar was, vervolgens telkens in slaap viel, mijn afzette bij het verkeerde vliegveld, ik te weinig geld terug kreeg bij het eten halen
op het vliegveld, de taxi mij te veel liet betalen die mij naar het hostel op Phu Quoc brach en mij ook nog eens, als ik niet goed oplette, veel te weinig had teruggegeven.
Maar we leven nog en zijn veilig op Phu Quoc aangekomen. Een dagje relaxen op het strand met Julie. Een meisje dat ik in Tam Coc had leren kennen. Ook had ik eindelijk mijn eerste massage in
Vietnam. Een heerlijke dag zoals deze sloten we af met wat drankjes, waarna ik voor het eerst sinds een lange tijd heel goed geslapen had en super fris wakker werd.
Het was alweer mijn laatste dag op het eiland en ik wilde nog alles, of nou ja, zoveel mogelijk zijn. Dus reed ik met de scooter helemaal naar het zuiden voor een waterval, wat stranden en
pagoda’s, waarna ik door reed naarhet noorden en stopte bij nog wat pagoda’s, stranden en mijn laatste stop had bij de beefarm. Gesloopt kwam ik in de avond terug, pakte ik mijn tas in en ging ik
naar dromenland. Mijn wekker zou weer vroeg gaan aangezien mijn taxi naar het vliegveld om 6 uur zou vertrekken. Van Phu Quoc zou ik vliegen naar Ho Chi Minh en vanaf daar door naar Phnom Penh,
Cambodja.
Een dag op het vliegveld gaat snel met Netflix en wat eten en voordat ik het wist waren Julie, die ik weer meette in Ho Chi Minh, en ik aan het begin van de avond alweer bij het hostel in Phnom Penh.
Hier vond ik Dieke al snel en zijn we met een hele leuke groep wat gaan eten en hebben we de dag afgesloten met wat drankjes.
De volgende dag zou een moeilijk dag worden. Maar wel een dag die je moet hebben gehad in Cambodja. Samen met Julie ging ik naar e Genocide Museum, S21. De Rode Khmer kwam op een dag Phnom Penh
binnenstormen en iedereen dacht dat dit de goede mensen waren en de oorlog voorbij was. Helaas was dit niet zo en eiste de Rode Khmer dat iedereen Phnom Penh zou moeten verlaten. Wel met de
belofte dat ze binnen drie dagen weer terug zouden mogen keren, dit was natuurlijk een leugen. Binnen 48 uur was Phnom Penh verlaten en kon de Rode Khmer beginnen met S21. Mannen, vrouwen en
kinderen werden zonder reden opgepakt en in S21 gestopt. Hier werden ze gemarteld en moesten ze gedwongen valse verklaringen afleggen anders zouden ze verder worden gemarteld. Verklaringen als:
ik heb samengewerkt met Amerika, mijn vrienden en familie zijn spionnen en al deze onzin. Vaak wisten de gevangen geen eens wat de organisaties in Amerika waren, waaraan zij zogenaamd mee hadden
samengwerkrt.
Het was echt wreed en misselijk makend om te zien en te horen wat er allemaal in S21 is gebeurd. En van de honderd duizenden mensen hebben het er maar 12 mensen overleefd. Als je dan 1
overlevende ziet zitten, die daar zijn boek verkoopt, breekt je hard. Al dit is nog zo vers in het geheugen, een kleine 50 jaar geleden gebeurd. Heel bizar.
Na een fijne lunch gingen Julie en ik door naar de Killingfields waar we veel graven, oude kleding, botten en schedels zagen. Vaak worden en nog botten en kledingstukken gevonden als er veel
regen is gevallen. Ook de Killing Fields waren secret en niemand wist wat er daar gebeurde. Vaak stond er harde muziek op, om het geschreeuw van de mensen de maskeren. Deze pittige dag sloot ik
af met Dieke tijdens het avondeten en ging ik daarna lekker slapen. Ik hoefde niet nog een dag in Phnom Penh te blijven en zou daarom de volgende dag samen met Julie en Dieke vertrekken naar
Kampot. De wekker om 6:30 en een bustocht van 4 uur en aan het einde van de ochtend waren we alweer in Kampot.
Dieke en ik gingen de architectuur van Kampot bezoeken door lekker rond te wandelen en te genieten van de rust in dit kleine plaatsje. In de avond liepen onze drankjes uit op een heel tof feest en
werd ik de volgende dag voor het eerst dat ik in Azie ben, niet zo fit wakker, Maar na een stevig ontbijt voelden Dieke en ik ons al wat beter en huurden we een scooter en vetrokken we naar de Bokor
Mountain. De bomen en bossen zijn hier groener dan groen en het uitzicht was zo mooi! Op de top van de berg heb je een waterval en een verlaten stad. Deze hebben we bezocht, waarna we aan het einde
echt gesloopt terug kwamen. Eten en slapen was het.
Vandaag werd ik echt heel raar wakker. Ik voelde me niet goed. Niet dat ik ziek of misselijk ben, maar ik heb gewoon een heel naar
gevoel. Misschien is het de omschakeling naar een ander land toe, misschien is het het feit dat ik al een tijdje van huis ben, maar ik weet wel dat ik hoop dat dit gevoel snel weggaat. Ik heb nog
1 dag hier in Kampot en denk dat ik daarna door vertrek naar Koh Rong Island. Hier vier ik mijn verjaardag en Kerst. Het idee dat ik niet met mijn vrienden en familie ben met mijn verjaardag en
Kerst vind ik toch wat lastiger dan ik had gedacht. Je bent hier echt met lieve en geweldige mensen, maar dat zijn mensen die je net kent. En elke keer nieuwe mensen leren kennen is ook wel een
keer klaar haha.
Deze bui gaat mijn reis natuurlijk niet verpesten, ik moet mezelf lekker bezig blijven houden. Dus vandaag even naar de salt- en
pepper farm en dan morgen naar Koh Rong.
Minder nadenken en nog meer genieten dan dat ik al doe. Mijn minder druk maken over alles en meer luisteren naar mijn hart, denk
ik.
Reactie schrijven
Rein Fransens (donderdag, 20 december 2018 17:08)
Beste Tamar,
We genieten heel erg van je prachtige verhalen en ook natuurlijk van je foto's en je video's die we via Motivatingtam binnen krijgen. Ook op Polarsteps volgen we je dagelijks en door het tijdsverschil zit daar vaak maar een paar uur tussen.
Vaak ben je in gezelschap van andere jongens en meisjes die ook, net als jij, aan het trekken zijn, maar als je alleen bent en dat gebeurd natuurlijk ook, ga je aan het denken. Niet zo'n klein beetje zoals je dat in je laatste brief verwoord. Je hebt natuurlijk zelf voor deze tocht gekozen, maar daar ben je er niet mee. Je bent trouwens juist gegaan on wat meer duidelijkheid in je leven te krijgen en nu wil dat niet lukken. Het zou natuurlijk kunnen dat je te veel denkt en dat je meer zaken maar op je af moet laten komen. Tijdens je reis kun je daar wel in oefenen en dat doe je volgens mij ook al. Vies motel, niet blijven maar verder gaan. Te dure activiteit, niet aan beginnen, overslaan. Wellicht gaat het in het grote mensenleven ook een beetje zo. Sta je voor de deur, dan moet je beslissen, eerder hoeft niet en vooraf denken helpt niet.
We wensen je een zeer goede 20e verjaardag toe en hoe de kerstdagen verlopen in Cambodja weet ik niet precies, maar dat merk je wel of niet.
Ook namens oma Tineke een zeer goede verdere reis
Jan Willem Fransens (zondag, 23 december 2018 22:43)
Lieve Tamara,
Wel echt heel erg stoer zo in je uppie backpacken. En helemaal fantastisch dat je je verjaardag viert in Cambodja.
Geniet met volle teugen en hou alsjeblieft niet op met denken, je kunt het hooguit in goede banen leiden. Of je moet een boedistische monnik worden, die kunnen aan niets denken. Mediteren help ook met een gedachte als mantra. Anyway veel plezier daar on het verre Oosten.
Groetjes uit een behoorlijk druilerig Amsterdam Zuidoost.
XXX
Jan Willem