Afgelopen woensdag, donderdag en vrijdag zat ik, zoals je misschien wel gelezen hebt, in België: Mechelen. Samen met 4 andere outdoor goeroes zouden we gaan helpen bij het project YAR: Youth At Risk. Voor mij was dit de eerste keer, ik was mee op de ervaringsplek. 2 dagen hard aan de bak om vervolgens de vrijdag magische dingen te zien, te horen en mee te maken.
Op woensdag ging de wekker om half 7 en was het de eerste dag om van alles te gaan bouwen in de bomen. Zelf ben ik daar helemaal niet zo van, dus was het aan mij om de klusjes op de grond te doen. We begonnen met de bouw van de hoge V’s. Dit ziet er als volgt uit: je hebt 3 bomen die in een soort van een driehoek staan. Op 8 à 10 meter hoog worden 2 slacklines aan 1 boom gehangen. Vervolgens gaan beide slacklines naar een andere boom, zodat je de V-vorm krijgt. De bedoeling van deze oefening is dat je in tweetallen omhoog klimt, met een ladder, en op een beginstuk van de slackline gaat staan. Beiden op een andere slackline natuurlijk. Dan strek je je armen voor je en pak je de handen van de ander vast. Vervolgens is het de bedoeling dat je zijwaarts gaat lopen op de slackline. Omdat het een V-vorm is, ga je steeds verder uit elkaar en ben je op een geven moment zo ver dat je wel moet vallen. Ben je gevallen dat geef je elkaar een knuffel zak je langzaam weer naar beneden. Een echte oefening voor het creëren van vertrouwen. Voor dat je begint aan de oefening is het ook de bedoeling dat je zegt waarom je de oefening doet, bijvoorbeeld: ik doe deze oefening omdat ik de relatie met mijzelf wil verbeteren. Je hebt dan meteen een doel om de oefening te doen, waardoor je ook minder snel wil opgeven.
Je zit natuurlijk gewoon ingebonden van tevoren, dus als je valt, dan hang je in je klimbroekje aan wat touwen.
De tweede oefening was De Paal. De bedoeling van deze oefening is dat je gaat klimmen op de paal van ongeveer 12 meter hoog. Vervolgens moet je op de paal gaan staan, nog even linksom draaien om goed te staan en dan moet je gaan springen. Het nare aan deze oefening was dat de paal best wel heel smal was. Dus je kon er net met 2 voeten op staan, als je dan ook nog 12 meter boven de grond staat, dan is het moment dat je op de paal moet gaan staan echt wel heel spannend.
Ook bij deze oefening heb je een bepaald doel, waardoor je toch meer je grenzen gaat verleggen.
Beide oefeningen zouden de jongeren gaan doen vrijdag. En omdat ik nieuw mee was, moest ik op woensdag, toen beide hoogteparcours zo goed als klaar waren, de oefeningen uitvoeren. Voor mij was het belangrijk om te ervaren wat die jongeren zouden ervaren.
We begonnen bij de hoge V’s. Ik dacht, prima doe ik wel even. Samen met een andere jonge klommen we omhoog en stonden we beide op een slackline. Armen strekken en gaan dacht ik. Maar plotseling linkte ik deze situatie aan mijn clifdive ervaring die niet zo goed afliep. Ik werd opeens enorm bang en wilde niet dat die jonge zich zou laten vallen, want dan zou ik ook vallen. Ik ging enorm in mijn hoofd zitten en raakte een soort van in paniek. Goed ademhalen, terugkomen naar de realiteit en dan toch maar je laten vallen. Het was even omschakelen, maar super interessant om te ervaren hoe ik dit opeens linkte aan een andere situatie. Alleen nu de ergste nog, de paal.
Ook hier dacht ik eerst: prima joh, doe ik even. Ik zit goed vast, klim omhoog, ga op de paal staan, draai mij om en spring. Maar holy canoly, wat heb ik lang aan de top van de paal gestaan! Rechtervoet op de top, mij niet durven uit te strekken, dus maar weer wisselen van voet. Linkervoet erop, mij hier ook niet op durven uit te strekken en mijn voet weer omlaag doen. Het leek in mijn hoofd echt onmogelijk. Ook al wist ik dat ik vast zat en niet kon vallen. Toch liet mijn hoofd mij denken dat ik wel zou vallen. Ik deed deze activiteit met het doel: ik ben een mooie vrouw en ik geloof in mijzelf. Dus no way dat ik niet op die paal zou gaan staan. Ook al leek het voor mij zo onmogelijk, zat ik enorm in mijn hoofd en vond ik het donders eng, na veel twijfel en moeite zette ik mij erover heen en stond ik opeens recht op die paal, 12 meter hoog. En wiebelen dat die paal deed, niet normaal! Nadat ik stevig en rechtop stond en de paal niet zo heel veel meer bewoog, was het de bedoeling dat ik linksom zou draaien. Als ik dit deed stond ik namelijk recht met de touwen en kon ik met mijn gezicht naar voren gaan springen. Op het moment dat ik moest gaan springen, leek het staan op de paal niet zo heel eng meer. Ik had nog niet gezien hoe ver ik met de touwen naar beneden zou gaan, wat het dan net wat spannender maakt. Maar een ding wist ik wel, ik wilde graag naar beneden. Handen gekruist, vragen aan de guys die mij zekerden of ze met mij mee wilde aftellen en springen maar. Het was meer een sprong naar voren, dan naar beneden gelukkig. Maar jeetje, dit was ook weer een enorme mooie en leerzame ervaring, een die ik nog steeds bij mij draag.
In de avond konden we meekijken in de course-room, een ruimte waar de jongeren drie keer per dag zaten en in gesprek gingen met een Amerikaanse coach. In deze ruimte werd van alles gedeeld en werd ook veel geleerd. Bij ons ging het er over wat je nodig zou hebben om een gelukkig leven te hebben. Een voorbeeld die iemand bijvoorbeeld kon geven was: geld. Het hele bord stond na een aantal minuten vol met dingen die de jongere nodig dachten te hebben om een gelukkig leven te hebben. Toen werd er de volgende vraag gesteld: ‘denk je dat je nog steeds niet voldaan en gelukkig zou zijn als je het wel zou hebben?’ Veel jongeren antwoorden hierop dat dat wel zou kunnen inderdaad, maar dat het hun leven wel wat mooier zou maken. En toen gebeurde het volgende: ‘ken je mensen die veel geld hebben en nog steeds niet gelukkig zijn?’ Ja, die kenden ze wel. En zo ging het maar door. Voor alles was er wel iets dat het niet zou zijn wat hun gelukkig zou maken, totdat het bord weer helemaal leeg was. De coach vertelde dat de dingen die ze willen hebben allemaal te maken hebben met het verleden. En daar kan je niets meer aan veranderen. Ook weet je niet wat de toekomst doet, dus kan je daar ook niets mee. Je leeft nu en nu moet je actie ondernemen, nu moet je het maken. #kippenvel. Het ging nog even zo door, maar ik was gesloopt en ging lekker mijn bed in.
Op donderdag was het in de ochtend nog de puntjes op die I zetten, om vervolgens in de middag met de vrijwilligers de paal te doen. De vrijwilligers die daar waren hielpen mee om het project YAR goed te laten verlopen. Je had het rope-team, zij zoude ons op de vrijdag ondersteunen. Zij moesten ervaren wat de activiteiten van vrijdag zouden doen met de jongeren. Supermooi was het om te zien hoe de vrijwilligers dit deden.
Omdat het woensdag al een super lange dag was, gingen we donderdag na een biertje/wijntje lekker vroeg slapen om vrijdag, op de langste dag, te kunnen knallen.
Nadat we in de ochtend met de vrijwilligers de hoge V’s nog hadden geoefend was het tijd om een mooie dag te draaien voor, en met de jongeren. Er waren drie rondes:
1. De hoge V’s
2. De low events
3. De paal
Samen met iemand die mee was vanuit outdoor stond ik bij de low events. Hier zouden we elk individu in zijn kracht kunnen zetten, zouden we het voor elkaar krijgen dat iedereen van iemand anders een compliment zou krijgen en konden de jongeren even losgaan, zonder hoog in de bomen te zijn met angst. Het blijft mij ook altijd verbazen wat de low events/teamgames doen met een individu en een groep. Jongeren hebben opeens leiderschap getoond terwijl ze dat nooit zouden doen, jongeren hebben elkaar geholpen, hebben leren vertrouwen en hebben enorm veel plezier gehad. Er was een jonge die een ander een compliment gaf, waar wij spontaan kippenvel van kregen. Hij zei tegen die ander dat hij hem echt stappen had zien maken de afgelopen dagen. Dat ook al begon hij best ongelukkig en depressief, dat hij echt aan het groeien was en dat hij hem vandaag nog nooit zoveel heeft zien lachen. Super lief was dat!
Na een lange dag was het aan ons om snel alles op te ruimen, avond te eten en af te sluiten met de kids in de course-room. Stiekem liepen we naar binnen en gingen we achterin zitten. Precies op het goede moment, want de jongeren moesten net hun dag beschrijven en hoe ze zich gevoeld hebben. Dingen als: ik heb geleerd dat ik angst mag laten zien, ik heb geleerd om te vertrouwen op mijn team en ik heb mij in geen jaren zo gelukkig gevoeld als vandaag werden gezegd. Vervolgens werden wij met een enorm applaus naar voren geroepen. Kregen we van een aantal kids mooie complimenten en mochten wij nog wat complimenten uitdelen. De kids waren in één dag echt veranderd en hadden in één dag echt stappen gemaakt. Super bijzonder en magisch om te zien wat één dag kan doen. Helaas zat het er daarna voor ons alweer op. De bus in en weer op naar huis. Een lange dag die begon om 7 uur in de ochtend en eindigde om 3 uur in de nacht, want toen was ik weer in Groningen.
Maar vol energie, met nieuwe ervaringen, trots en dankbaarheid ging ik mijn bed in. Want jeetje, wat was dit mooi om te zien, intensief om te doen maar zo geweldig en magisch om mee te maken.
Dankjewel dat ik mee mocht en dankjewel dat projecten zoals deze bestaand, zodat iedereen de kans krijgt om het beste uit zijn of haar leven te halen.
Dikke kus,
Tams
Reactie schrijven