Het is al een hele lang tijd geleden dat ik van mij heb laten horen. Dat heeft veel redenen. Allemaal redenen die jullie niet boeien, wat je niet interesseert of wat je niet aangaat. Wat ik wel kwijt wil is dat ik vast zat in mijn geautomatiseerde routine, met angst. Angst voor nieuwe dingen zoals bijvoorbeeld afstuderen.
De afgelopen weken ben ik bezig geweest met het half jaar inhalen wat ik vorige daar, door het backpacken, had gemist. Ik ging naar school omdat het moest. Deed mijn opdrachten om dat het moest. Werkte in een team omdat het moest. Ging sporten omdat het moest. Zo dacht ik er vooral aan het begin over.
Gelukkig raakte ik (het heeft even geduurd) week na week meer gemotiveerd. Dit was met hoge pieken en dalen. De ene dag was een topdag wat kon eindigen in een emotionele avond. De andere dag kon weer helemaal niets zijn, of juist een van de beste dagen sinds tijden. Wel liep ik steeds tegen hetzelfde aan: wat ga ik nou doen met afstuderen? En is het wel de juiste keuze om nog een minor te gaan volgen?
Dus wat deed ik? Niets… ik deed wat er op mijn rooster stond en kwam zeker niet de angst onder ogen om mij te gaan verdiepen in afstuderen of een minor. Netflix ging voor. Soms waren er wel van die dagen hoor, dat ik mij toch even ging verdiepen in andere minoren. Maar verder dan dat kwam ik niet. Ik ging met docenten in gesprek over afstuderen, maar ging mij vervolgens niet verdiepen in het afstuderen. Want stel je eens voor dat het niet zou helpen. Ik kon dan beter niets ondernemen in die sector en gewoon lekker doen wat ik altijd al doe. Want dan heb ik de zekerheid dat ik krijg wat ik altijd al heb gekregen.
De afgelopen weken waren anders. De afgelopen weken waren meer emotioneel, meer slopend, maar ook meer inspirerend en leerzaam dan ooit. Ik leerde kanten van mijzelf kennen die ik niet kende en leerde op school nieuwe begrippen waarvan ik nog nooit had gehoord. Ik leerde dat ik marketing best wel interessant vind. Of ik het kan is een tweede, maar dat gaan we zien op het tentamen van 17-1. Daarnaast leerde ik om uit te spreken wat mij dwars zat, in een team en privé. Ik vertelde wat ik zag, hoe ik mij daarbij voelde en wat het vervolgens met mij deed als het zo door zou gaan. Ik leerde steeds meer en meer mijn angst te overwinnen en optimistischer te zijn. Al weken ben ik weer in staat om meer en fanatieker te gaan sporten door interne en externe motivatie. En afgelopen maandag had ik weer, voor ik denk de 4de keer, een gesprek met een docent over afstuderen.
Ik vraag die gesprekken dus zelf aan, om ervoor te zorgen dat het mij misschien zou kunnen helpen. Maar tot op de dag van vandaag deed ik daar niets mee. Tot vandaag dus. Dit heeft te maken met twee dingen:
Ten eerste werd mij verteld om maar gewoon even of de stage course te gaan kijken wat voor stages er zijn geweest de afgelopen jaren. Een makkelijke opdracht, maar als de angst om niets te kunnen vinden overheerst, is die stap ondernemen lastiger dan je denkt. Vandaag ondernam ik die stap en kwam ik een paar interessante stages tegen. Niet te vroeg gejuicht, maar het is iets.
Ten tweede kreeg ik vandaag een boek van een collega: wie heeft mijn kaas gepikt. Een boek dat ik net uit heb. Een heel makkelijk boek dat ik binnen een uurtje uit had. Maar wat is het waar. Waar en confronterend, maar ook zo leuk! Dit boek motiveerde me even wat te typen en misschien ga ik zo zelfs verder kijken naar stages voor afstuderen. Who know’s, who know’s. Maar ja, wat zou je doen als je niet bang was? Want wie niet verandert, sterft uit.
Dikke kus,
Tam
Reactie schrijven