Zondag 6 maart, al meer dan een maand geleden dat wij als nuchtere Hollanders te horen kregen dat alles dicht moest vanaf 18:00 uur. Ik weet nog dat ik mij best schuldig voelde zondag, aangezien ik nog op stap was geweest in Groningen. In het hoge noorden was er nog niet écht spraken van het Corona virus, dus was het een ‘normale’ routine om na een paar wijntjes met vriendinnen de stad in gegaan. Niet wetende dat het de laatste keer zou zijn in een lange tijd…
Het eerste wat ik deed toen er bekend werd dat ik de komende ‘3 weken’ geen werk zou hebben in de sportschool Sportief90, was mijn baas appen of ik nog wel mocht sporten. Want ja, ik had toch een sleutel. Natuurlijk kon dat niet, omdat dat gewoon niet eerlijk was tegenover de klanten.
Maar ik denk, nu 5 weken later, dat de draai er toch wel in zit. En ik denk ook dat het heel mooi en waardevol is dat we met elkaar blijven delen hoe we ons voelen, wat deze bizarre situatie met ons doet en om een keer écht stil te staan.
De eerste à twee weken vond ik het lastigst. Ik besloot 7 maart meteen naar mijn thuisthuis te gaan, lekker veilig. Dus moest ik ook mijn kamer daar opruimen, omdat ik vanuit daar nu moest gaan werken voor school. Het eerste online college was verschrikkelijk. We zaten met 10 man tegelijk in een groep online, bij iedereen hoorde je verschillende achtergrondgeluiden en de docent was niet heel goed te verstaan. Mijn hoofd zegt in situaties zoals deze genoeg, dus kreeg ik ook meteen na de les een appje van een klasgenoot dat ze echt stuk ging om mijn hoofd. Sorry, not sorry! Nieuwe situatie, veel frustraties, ik had het even niet. Voor iemand die ontzettend veel houdt van het gaan naar school, de gezelligheid in de school en het leren van nieuwe dingen op school, kon ik het niet geloven dat ik niet meer naar school kon. Dat gold net zo goed voor mijn werk. Ik kon er niet niet aan denken en bleef vooral heel erg hangen in wat er allemaal niet kon.
Per dag werd het wel makkelijker, maar ik belande ook enorm in een sleur. Wat langer in bed liggen, dagen die pas om 12 uur productief werden en veel te veel en te lang bezig zijn met school. O ja, en ook nog elke dag willen sporten of wandelen. Want we moeten natuurlijk genoeg blijven bewegen. Als sportfanaat was het frustrerend. Van elke dag sporten en/of lesgeven naar opeens niets… Ik heb, of nou ja, had een hekel aan thuis sporten, op lichaamsgewicht. Maar we moeten roeien met de riemen die we hebben.
Na anderhalve week bij mijn vader te zijn geweest vond ik het genoeg. Ik was op. Op van het weer thuis-thuis zijn, van een andere manier van werken, niet meer naar school gaan en sporten op een andere manier. Ik ging weer lekker naar Groningen en gelukkig vond ik beetje bij beetje mijn draai. Ik las artikelen over het Coronavirus en wat de belangrijkste dingen zijn om als Nederlanders rekening mee te houden. Een belangrijke hiervan was: routine! Dus doordeweeks gaat mijn wekker nu. Deze gaat om 7 uur, half 8 of 8 uur en zeker niet later. Dan ga ik meteen sporten. Hierdoor geef ik een boost aan mijn immuunsysteem en heb ik de beweging ook weer gehad. Dan is het 10 uur en kan ik bezig met school, werk of even chillen.
Naast dat een routine belangrijk is, is het ook erg belangrijk om even stil te staan bij wat er allemaal gaande is. Als ik terugdenk aan 6 maart merk ik dat ik mij meteen wilde aanpassen, want meer kon je niet doen. Van het een op het andere moment gingen wij een ander leven leiden. Als of het heel ‘normaal’ is pasten wij ons aan, aan deze situatie. Maar ik bedacht mij dat het helemaal niet zo ‘normaal’ is. Als ik even stil sta bij de situatie voel ik een angst opkomen. De onzekerheid naar school en werk toe. Maar ook naar de tijd, want hoelang zal dit gaan duren? En tuurlijk is het stilstaan niet leuk en beangstigend, maar wel realiteit. Want nee, het is niet niets. Wij als vrije Nederlanders hebben opeens een hele andere kijk op de vrijheid van Nederland. En tuurlijk mag je blij zijn dat je gezond bent, dat we nog naar buiten mogen etc. Maar de realiteit is ook dat het niet altijd leuk en mooi is. Dat je als mens niet altijd vrolijk kan zijn. Dus laat dat gevoel ook vooral toe, want ik wil gezond en gelukkig door deze tijd komen en ik hoop jullie ook.
Als laatste kwam ik erachter dat het enorm belangrijk is om hoogtepunten te maken voor jezelf. Hoogtepunten per dag, of in de week. Zodat je ergens naartoe kan leven in deze bijzondere periode. Naast alle belafspraken en online toetsingen is het heel mooi als je ergens naar kan uitkijken, want soms zie ik door deze digitale bomen het bos niet meer. Hoogtepunten voor mij zijn bijvoorbeeld: een hele dag bakken met mijn zusje en haar vriendinnen om voor eerste Paasdag brunchpakketjes langs te brengen bij de opa’s en oma’s. Maar ook sporten, lekker eten, wandelen met een vriendinnetje, een wijntje drinken, een hele avond Netflixen of beginnen aan een nieuwe hobby. Het zit hem in die kleine dingen die deze periode gewoon wat makkelijker en leuker kunnen maken.
En ik snap ook wel dat je niet altijd positief kan blijven. Ik denk dat het, net zoals bij mij, dagen met ups zijn, maar ook dagen met downs. De ene dag voel ik mij blij en gelukkig, de andere dag verdrietig en weer een andere dag boos en onzeker. Want als reiziger zag maart er al gek uit, maar laat staan komend zomer. Naast de horeca is het voor de reisbranches ook super eng en onzeker. Ik hoop dat alles goedkomt.
Ik hoop dat wij hier later mooie verhalen over kunnen vertellen over hoe dankbaar we waren met wat we wel hadden. Ik hoop dat iedereen zijn routine kan vinden. Ik hoop dat wij als Nederlanders lief voor elkaar kunnen blijven, ook in de drukke supermarkten of parken. Ik hoop dat wij als Nederland meer een worden dan wat we al waren. Ik hoop dat we elkaar blijven helpen, ook als het minder nodig is. Ik hoop vooral dat deze periode snel voorbij is en we dit met z’n allen kunnen vieren. En ik hoop vooral dat we iedereen snel weer kunnen zien, ont armen en lief kunnen hebben.
X
Tams
Reactie schrijven